Door |

Onderstaande tekst heb ik geschreven nadat ik, bij terugkomst uit Nepal, vier dagen lang ongeveer alleen maar voor me uit hebben zitten staren, het lichaam bewegingsloos, de mind daarentegen bezig als een razende tornado in volle opstand. In opstand tegen het bestaan en de schijnbare zinloosheid ervan. Het waren pittige dagen, maar ik ben blijven kijken… En toen ineens was er een opening, een inzicht, vielen er weer een aantal puzzelstukjes op hun plek. De woorden vlogen op ‘papier’ en voor ik het wist had ik het naar al mijn leerlingen gemaild. De reacties die ik krijg zijn hartverwamend, het delen van onze pijn en onze inzichten helpt ons om te leven en te groeien, ook al snappen we soms echt absoluut niet waarom! Graag deel ik het ook nog op deze wijze…

 

Nepal bergNa een maand zonder agenda (geen flauw idee welke dag van de week het was…) in de bergen, is het wel weer even wennen in geordend en plat Amsterdam.

Tijdens de trekking in Nepal zijn we meerdere malen in dorpjes geweest waar de tijd leek te hebben stil gestaan, buffels achter een ploeg, een waterpomp, geen auto’s en andere jaartelling, tijd is zo relatief.

Aan de andere kant liep ik rond in Boudhanath bij de Boedistische Stupa en zag ik overal monninken met de nieuwste Nikes en Iphones, ofwel op Facebook of hun gebeden reciterend van een Sutra App…

Het leven gaat alle kanten op, het is aan ons om er betekenis aan te geven, althans, dat denk ik vaak… DENK ik…

Juist het geven van die betekenis aan dingen die aan continue verandering onderhevig zijn veroorzaakt veel onnodig lijden, het grootste inzicht van de Boeddha. Op het moment dat je dit begint in te zien, dat alles wat je ziet, meemaakt, ervaart, gekleurd wordt door je interpretatie, conceptualisatie, en hier dan mee ophoudt, dan lijkt ineens alles anders.

Sinds Nepal vind ik het lastig om waar dan ook maar betekenis aan te geven.

Niks bestaat opzichzelf, alles is afhankelijk van elkaar, een ander belangrijk inzicht van de Boeddha. Alles is samengesteld en daardoor uiteindelijk leeg… De basis van iedere vorm is leegte maar niet losstaand van oorzaak en gevolg…

Dit besef sijpelt door bij mij, maar mijn mind vindt het maar niks, leegte verandert snel in Nihilisme, zinloosheid…

Een zinloos bestaan leiden, dat voelt pijnlijk. Met mijn beperkte mindset, als persoon, kan ik niet inzien wat dit bestaan werkelijk te betekenen heeft, vooralsnog niet in ieder geval. Wel weet ik, voel ik, dat leven met de overtuiging dat het zinloos is je op den duurt helemaal gek maakt.

Een wijze leraar zei eens: Als een gedachte je pijn doet dan weet je in ieder geval dat die gedachte niet waar is, de waarheid doet geen pijn. Onwaarheid veroorzaakt lijden. Dus zinloosheid is niet waar, want zinloosheid doet pijn. Voor de rest is het een kwestie van berusten in nederigheid, in het besef dat je eigenlijk helemaal niks weet.

Alle grote meesters vertellen ons dat ten grondslag van alle diversiteit, alle verschillende vormen en manifestaties er het Ene enkel en alleen bestaat en dat dit ene uiteindelijk Liefde is.

De Boeddha zegt dat het beoefenen compassie en vriendelijkheid de sleutel vormt tot het bereiken van verlichting. Dus terwijl je de illusies van onafhankelijk bestaan, vorm en inhoud doorprikt oefen je je als Boeddhist ondertussen in vriendelijkheid en compassie, zodat wanneer alles wegvalt, alle concepten en mindsets, er liefde overblijft.

Vanuit vriendelijkheid en compassie deel ik met liefde de yogalessen met jullie!

Zodat we samen losbreken uit conventies, patronen en conditioneringen, onze minds wat nederiger kunnen maken, als onze metgezel, maar niet als onze baas!

appeltaartPS: Na het versturen van de mail ben ik zeer grondig gaan genieten van een zeer tijdelijk stuk appeltaart met slagroom en dat was HEERLIJK!!!